Elise wint voor de eerste keer geld

In het derde leerjaar heb ik mijn eerste prijs gewonnen. En trots dat ik was! 1000 frank op mijn spaarboek! en een mooie trofee op het bureau van de juffrouw in de klas. 
Voor zover in nog weet moest ik een logo ontwerpen voor een multiculturele school. Ik had toen zoiets stereotiep gedaan als kindjes die rond een wereldbol dansten. Maar: Toch een beetje gewonnen! (het was de volwassenen publieksprijs)  
Het grappige aan dit verhaal is dat in klas B er ook een verstaete zat. Lena. En: Lena had ook gewonnen! (de publieksprijs van de kinderen)
Iedereen vroeg dan  “zijn jullie familie?”. Neeen zeiden wij dan. 
Een paar jaar later in het 2de middelbaar, zaten ik en lena in dezelfde klas. Weer de zelfde vraag: Zijn jullie famillie? “neen”
Tot ik naar een familiefeest ging van mijn Opa zijn tachtigste verjaardag. Daar was de vrouw van mijn opa’s broer ook. Zij had een boek mee met familiefoto’s. En daar stond lena in! “he!” riep ik, “dat is lena! die zit in mijn klas!” 
Lena was dus toch familie van mij, welliswaar de dochter van de neef van mijn papa.
Zo zie je maar, kunstig bezig zijn zit toch een beetje in de familie, en het komt soms van een erg onverwachte hoek.
Sindsdien zijn we niet meer alleen best friends forever maar ook achternichten.