viewmaster

Toen ik daarnet mijn spullen aan het verzamelen was om morgen te verhuizen, vind ik in mijn kast toch wel mijn viewmaster terug zeker!
Heerlijk ding, behoorlijk retro en terug helemaal in!
Eventjes 5min plaatjes bekijken en dan weer verderdoen, dacht ik. Neenee, kheb uitendelijk een half uur in dat rode bakje zitten staren!
Super. Ik was helemaal vergeten dat je zo een 3D effect kreeg als je daar in kijkt! Naast My little pony is 101 Dalmatiers toch wel mijn favoriet.

citytrips

Een paar jaar achter elkaar deden ik,mam en zus elke zomer een citytrip. 
Deze minireisjes waren altijd heel verrijkend voor mij. Deels omdat mijn zus altijd alle mooie gebouwen wou gaan bekijken en deels omdat we in die korte tijd zoveel mogelijk wouden zien. Zo gingen we naar Venetië, Barcelona, Lissabon, Weimar, Londen, Amsterdam en Praag.
Ik hou enorm van reizen, verschillende culturen spreken mij aan. Ik hoef ook niet altijd een stad te bezoeken. Van een week Provence in de natuur kan ik ook heel erg genieten. Echt totaal andere culturen als latijns-amerika, japan, australie, ijsland,.. heb ik spijtig genoeg nog niet kunnen proeven, maar dat staat zeker op het programma. Sinds ik zelf een tijdje in Engeland heb vertoeft, en ook mijn zus en vriendinnen de wereld zie rondtrekken. Gaat het zo hard kriebelen in mijn buik als ik denk aan reizen. Niet zo lang meer en ik ga er zelf vandoor… hoop ik.

Buiten spelen

Buiten zijn vind ik het beste wat er is. 
Vroeger speelde ik erg veel buiten met mijn zus. Van oneindige ontdekkingstochten naar loopwedstrijdjes, van kaktaarten tot kampen bouwen. 
Ook me verkleden deed ik super  graag. En hoe minder mijn outfit bij elkaar paste, hoe beter ik het vond. 
Al deze fantasievolle spelletjes hebben er voor gezorgd dat ik me nu ook nog steeds goed kan inleven in situaties en dat mijn fantasie nog even kleurijk is als toen. Ik hoop dat mijn fantasie nooit verdwijnt.

Altijd camera bij

In de middelbare school heb ik eens een leerkracht van Sint-Lucas geïnterviewd omtrent fotografie, Hub Kenens. 
Zij vertelde mij dat waar en waneer ook, ze altijd een mini digitaal cameraatje bij haar had.
Dit heb ik altijd onthouden en ik probeer me daar sindsdien zo veel mogelijk aan te houden. 
Je weet maar nooit wat er op je weg passeert.. Waar je niet op voorbereid bent, zijn meestal de leukste dingen.

claudia caviezel

Tape is een van mijn favoriete gebruiksvoorwerpen. Ik experimenteer er heel graag mee en gebruik het vaak in mijn tekeningen.
Claudia Caviezel is een van mijn favoriete voorbeelden op vlak van tape. 

Alex webb en Rebecca Norris

Vorig jaar volgde ik het keuzevak “kasklezingen”. 
Ook al vond ik het niet leuk om er teksten over te schrijven, toch heb ik van de verschillende lezingen die ik gevolgd heb, veel bijgeleerd en echt interessante personen ontmoet. Twee daarvan waren het fotografenkoppel Rebecca en Alex Webb. Hieronder kan je de te tekst lezen die ik geschreven heb over de lezing en mijn bevindingen erover.

Volgens Alex Webb zijn er verschillende soorten fotografen: deze die het nodig vinden om in beeld te brengen waar zij leven en anderen die de plaats waar ze wonen achterlaten om nieuwe plaatsen te ontdekken. [1] Webb behoord tot de tweede soort. Hij woonde in New England. Daar gebeuren de meeste dingen achter gesloten deuren en is het leven er op straat niet echt een gegeven. Reizen naar Haiti en Mexico gaven hem nieuwe energie.

Deze energie wil hij tonen aan de wereld. In landen als Haiti en Mexico wordt deze energie mede mogelijk gemaakt door de intensiteit van kleur die heel erg aanwezig is op deze plaatsen. Dit heeft Alex Webb ook ontdekt en om deze reden is hij overgeschakeld van zwart wit fotograaf naar een die deel wil uitmaken van de cultuur en vanaf dat moment ook in kleur ging werken. Door kleur te gebruiken wou hij niet  alleen het culturele aspect van Mexico in kaart brengen maar ook het politieke. Dit is dan ook de basis van de straatfotografie, waar Alex Webb zeker en vast toe behoord.

Rebecca Norris was eerst een dichteres en journaliste maar volgens mij behoord ze momenteel ook tot de straatfotografie. De laatste tien jaar  ontdekte ze de kwetsbare relaties tussen de mensen en de natuur.[2] Zowel sociaal filosofisch als emotioneel getinte beelden maakte ze van de natuur en zijn reflecties. Door haar poëtische achtergrond brengt ze tekst en beeld prachtig samen, maar vooral haar beelden brachten vreemde maar overweldigende gevoelens bij me teweeg. Enerzijds kreeg ik medelijden met de dieren. Anderzijds trok de mysterieusiteit ervan me aan. Het zette me aan om ze na de lezing nog eens op te zoeken en te herbekijken. Het heeft me op een andere manier doen kijken naar de wereld om me heen. De beelden die me het meest aanspraken waren deze met de weerspiegelingen van de reeks “the glass between us”. Vooral het beeld van de aap met de weerspiegeling van het kind. Zoals Rebecca Norris vermeld op haar site “ On those rare days, the glass between us, is a window, a wall  a mirror.” Dat laatste geeft ons de link mens – aap. Het vertelt ons waar we vandaan komen, hoe het vroeger was en hoe we er nu letterlijk voorstaan. Het is een meelijwekkend beeld van de aap in een kooi en de mens die er naar staat te kijken. Toch staan mens en dier op een bepaalde manier heel dicht bij elkaar. Deze foto geeft dit perfect weer. Niet enkel door onze geschiedenis, maar ook het feit dat vandaag de dag nog steeds vele mensen in hokjes worden gestoken. Sommigen zijn net als de aap in gevangenis geboren (ik denk dan aan de bandlieus van parijs of aan een misdaadstad als Philadelphia). Ze denken dat ze vrij zijn. Maar ze weten niet beter. Ze zitten vast als in een vicieuze cirkel. Alles in hun omgeving zit al zo vast en voorgeprogrammeerd dat het erg  moeilijk is om er nog uit te geraken. Wanneer ze dan beseffen dat ze eigenlijk gevangen zitten, is het te laat. Dan worden we gek,depressief of agressief en moordzuchtig, net als sommige dieren.

Op een bepaalde manier liggen Rebecca Norris’ reeks “The glass between us” en de reeks “Crossings” van haar man en beroemde Magnum fotograaf Alex Webb dicht bij elkaar.

Crossings is engels voor spoorwegovergangen, wat me doe denken aan het boek Troje brandt dat ik onlangs heb gelezen. Het is een boek van Veronesi. Het gaat over enerzijds een godsdienstwaanzinnige priester en anderzijds over arme jongens die leven in de ‘bouwput’, een plaats gelegen tussen vroegere spoorwegen aan rand van de stad.

In het boek worden we geconfronteerd met een soort van egoïstisch maatschappijbeeld, het gaat goed, de welvaart groeit aan, maar men gaat de armoede die er is proberen wegmoffelen. Men doet liever of de kleine groep die in armoede moet leven niet bestaat, dan er een oplossing voor te zoeken. Men doet of het ver van hun bed staat, maar eigenlijk staat het zeer dicht bij. Hij toont de link tussen armoede in misdaad, dat wanneer men de armen aan het lot overlaat, en ze elkaar vinden omdat ze nergens anders thuis horen, hun overlevingsinstinct bovenkomt, en ze naar de misdaad grijpen. En wie in zo een milieu geboren wordt, en nooit iets anders gezien heeft dan dat misdaad de gewone gang van zaken is, weet niet beter en maakt zich ook schuldig aan criminele feiten. Door armoede te negeren, laat men ze verder broeden, en word de situatie alleen maar slechter. Als in een vicieuze cirkel. Hier bij kom ik terug bij het idee achter Rebecca Norris’ foto’s en dat de mensen in hokjes verdeeld zijn.

Deze randsteden en achtergestelde mensen komen ook terug in “Crossings, photographs from the U.S.-Mexico Border”.

“Een fotograaf kan een moment vastleggen dat anderen niet altijd kunnen zien”, een citaat Henry Kallahan vind ik dan ook zeer toepasselijk voor deze twee fotografen.

---

[1] http://fototapeta.art.pl/2005/axwe.php

[2] http://www.theglassbetweenus.com

Iranian type – Reza Abedini

Karel Martens

Jan Tschichold

      

Nocturna

 

I love de-in-war-brengen-van-de-haren-vrouwtjes-terwijl-je-slaapt..
Ik hou van de kleuren
ik hou van het verhaal
ik hou van de sfeer
ik hou van de tekenstijl

❤